روابط ایران و تركیه به عنوان دو كشور مهم منطقه در طول قرن‌ها و ادوار تداوم داشته است، به طوری كه امپراتوری‌های ایران و تركیه هر دو در طول سالیان طولانی به عنوان قدرت‌هایی جهانی ارتباط نزدیكی با یكدیگر داشتند.
با وجود افت و خیز در روابط متقابل، طرفین به نقش تاریخی خود در حفظ و ارتقای روابط واقفند و هرگز منافع گسترده و فراوان میان دو طرف قربانی منافع کوتاه مدت و مقطعی نشده است.
مرزهای دو كشور كه در حال حاضر از آن به عنوان مرزهای دوستی یاد می‌شود، بعد از قرارداد قصر شیرین بین ایران و امپراتوری عثمانی بیش از 400 سال تغییر نیافته است. روابط حُسن همجواری بین ایران و تركیه در سال 1342 موجب لغو روادید بین دو كشور شد و لغو روادید دو طرف بعد از انقلاب اسلامی ایران نیز ادامه یافت و این مساله موجب شده كه در سال‌های اخیر تركیه یكی از عمده‌ترین مقصد برای گردشگران ایرانی شود.
ایران و تركیه تنها دو كشور همسایه نیستند، دو كشور مسلمان كه دارای اشتراكات فرهنگی و تاریخی بسیاری هستند نیز می‌باشند. زبان فارسی در امپراتوری عثمانی زبان فرهنگی دربار عثمانی بود و بسیاری از پادشاهان عثمانی اشعاری به زبان فارسی سروده‌اند.
